Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2015

Αλλάζει τον κόσμο της Πληροφορικής

http://www.ellines.com/famous-greeks/11990-allazei-ton-kosmo-tis-pliroforikis/

Ο Ιωσήφ Σηφάκης είναι εκ των κορυφαίων επιστημόνων στον τομέα της Πληροφορικής σε παγκόσμιο επίπεδο. Το 2007 τιμήθηκε με το Βραβείο Τούρινγκ από κοινού με τον Έντμουντ Κλαρκ και τον Έρνεστ Άλλεν Έμερσον, για τις εργασίες τους στον έλεγχο μοντέλων, μία μέθοδο τυπικής επαλήθευσης υλικού ή λογισμικού υπολογιστών. Το Βραβείο Τούρινγκ  θεωρείται ως το Νομπέλ της Πληροφορικής.
Γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης στις 26 Δεκέμβρη του 1946, σπούδασε ηλεκτρολόγος μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και Πληροφορική στο Πανεπιστήμιο της Γκρενόμπλ με υποτροφία. Κατά την περίοδο των σπουδών του στη Γαλλία απέκτησε την γαλλική υπηκοότητα και έκτοτε ζει εκεί.
Εργάζεται για το Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών και είναι ο ιδρυτής του εργαστηρίου Verimag στη Γκρενόμπλ. Επίσης είναι Διδάκτωρ Πληροφορικής του Πανεπιστημίου της Grenoble, Eπίτιμος Διδάκτωρ του Πολυτεχνείου  της Λωζάνης και Eπίτιμος Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Πάτρας. Τον Μάρτιο του 2014 ανέλαβε πρόεδρος του νέου Εθνικού Συμβουλίου Έρευνας και Τεχνολογίας (ΕΣΕΤ) της χώρας μας.
Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματά του είναι το εργαστήριο του Verimag, καθώς ανέπτυξε την υποκείμενη θεωρία και την τεχνολογία για το εργαλείο SCADE, που χρησιμοποιείται από την Airbus για το σχεδιασμό και την επικύρωση των κρίσιμων συστημάτων πραγματικού χρόνου και μάλιστα έχει γίνει πρότυπο για την παγκόσμια αεροναυπηγική.
Το Verimag έχει διαρκή και στρατηγική συνεργασία με την ST Microelectronics, τη France Telecom R & D και την Airbus, μέσω των οποίων έχουν πολλά αποτελέσματα σχετικά με την επικύρωση και τον έλεγχο.
Ο Ιωσήφ Σηφάκης είναι αναγνωρισμένος διεθνώς και για την πρωτοποριακή εργασία του στις δύο θεωρητικές και πρακτικές πτυχές της Προδιαγραφής και Επαλήθευσης Ταυτόχρονων Συστημάτων. Συνέβαλε στην ανάδειξη του μοντέλου ελέγχου, το οποίο χρησιμοποιείται ευρέως ως μέθοδος για τον έλεγχο των βιομηχανικών εφαρμογών. Οι τρέχουσες ερευνητικές του δραστηριότητες περιλαμβάνουν  το σχεδιασμό, τη μοντελοποίηση και ανάλυση των συστημάτων πραγματικού χρόνου με έμφαση στις τακτικές κατασκευής.
Επιπροσθέτως, είναι ο Επιστημονικός Συντονιστής του Ευρωπαϊκού Δικτύου Αριστείας ARTIST2 για τα ενσωματωμένα συστήματα σχεδιασμού. Το δίκτυο αυτό αποτελείται από τις 35 κορυφαίες Ευρωπαικές ομάδες στον τομέα αυτό και σκοπός του είναι να παράγει πρωτοπόρα προϊόντα.
Είναι μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας Επιστημών, της Γαλλικής Ακαδημίας Τεχνολογιών και της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας.
Το γαλλικό κράτος του απένειμε τον τίτλο του Μεγάλου Αξιωματούχου Εθνικής Άξίας (Grand Officier de l’Ordre du Merite) και τον τίτλο του διοικητού της Λεγεώνας της Τιμής (Commandant de la Legion d’Honneur). To 2009, του απενεμήθη το Βραβείο του Ίδρύματος της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και την Δημοκρατία. Το 2012, του απενεμήθη το μετάλλιο Leonardo Da Vinci.
Απόσπασμα της αποκλειστικής συνέντευξης που παραχώρησε στην ομάδα του ellines.com. 
«Είμαστε μια γενιά που είχε οράματα. Θέλαμε οι περισσότεροι να γίνουμε επιστήμονες, είχαμε ιδεώδη. Εκείνη την εποχή η επιστήμη είχε μία άλλη αίγλη και εγώ προσωπικά ήθελα να γίνω ερευνητής από μικρός. Την περίοδο ’64-’69 ήμουν στο Πολυτεχνείο. Ήταν δύσκολα χρόνια και το όνειρό μου ήταν να φύγω στο εξωτερικό. Το πέτυχα ένα χρόνο μετά και βρέθηκα στη Γαλλία. Αρχικά πήγα να σπουδάσω Φυσική, αλλά εκεί γνώρισα την Πληροφορική. Τότε είχαμε μηχανές που πλησίαζαν την συμπεριφορά του ανθρώπινου μυαλού, ήταν έξυπνα μηχανήματα κι αυτό με μάγευε!».
«Χρειάστηκε να δουλέψω σκληρά, όπως οι περισσότεροι Έλληνες που φεύγουν στο εξωτερικό. Αυτό το οποίο πρέπει να αναγνωρίσω είναι πως το γαλλικό σύστημα, όπως και άλλα συστήματα στο εξωτερικό, αναγνωρίζουν τους ανθρώπους που δουλεύουν σκληρά και τους δίνουν την πρέπουσα θέση μέσα σε αυτό. Στην Ελλάδα υπάρχουν δυσκολίες στο να αναγνωριστεί άμεσα κάποιος που προσφέρει στο σύστημα και να υπάρξει αξιοκρατία».
«Στην Ελλάδα έχουμε ικανούς ερευνητές. Το επίπεδο της έρευνας είναι αρκετά υψηλό και συγκρίσιμο με την έρευνα που γίνεται στην Ευρώπη. Αυτό που λείπει είναι η σύνδεση της έρευνας με την πραγματική οικονομία. Εκεί βρίσκεται σε μειονεκτική θέση η Ελλάδα».
«Πρέπει να παλέψουμε για να γίνει κάτι στην Ελλάδα, διότι είναι και η τελευταία μας ευκαιρία. Δεν είμαι αφελώς αισιόδοξος, ξέρω ότι υπάρχουν εμπόδια αλλά ξέρω ότι πολλοί άνθρωποι στην Ελλάδα περιμένουν να γίνει κάτι για να βγούμε από αυτό το αδιέξοδο. Για να βγούμε πρέπει να εκσυγχρονίσουμε την οικονομία μας. Ο εκσυγχρονισμός περνάει μέσα από το όραμα της καινοτομίας. Η Ελλάδα έχει τα προσόντα για να το πετύχει».

http://www.ellines.com/famous-greeks/11990-allazei-ton-kosmo-tis-pliroforikis/

Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2015

Ρομποτική μητέρα σχεδιάζει και βελτιώνει τα παιδιά της

http://robotics-edu.gr/

Κέμπριτζ, Βρετανία
Είναι η αρχή της φυσικής επιλογής προσαρμοσμένη στον κόσμο της ρομποτικής: ερευνητές στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ παρουσιάζουν μια ρομποτική μητέρα που σχεδιάζει και συναρμολογεί ρομποτάκια, ελέγχει τις επιδόσεις τους και επιλέγει τα καλύτερα χαρακτηριστικά για την επόμενη γενιά απογόνων.
Χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση, η μηχανή σχεδιάζει ρομπότ που αποτελούνται από έναν έως πέντε πλαστικούς κύβους που συνδέονται με κόλλα. Κάθε κύβος περιέχει έναν μικρό κινητήρα, και κάθε ρομποτάκι κινείται με διαφορετικό τρόπο ανάλογα με το πώς έχουν διαταχθεί οι κύβοι του.
Η ρομποτική μαμά αξιολογεί τα παιδιά της με βάση το πόσο μεγάλη απόσταση διανύουν σε ένα δεδομένο χρονικό διάστημα. Οι διατάξεις που αυξάνουν την κινητικότητα αναγνωρίζονται και εφαρμόζονται στο σχεδιασμό της επόμενης γενιάς απογόνων, ενώ οι προβληματικές διατάξεις απορρίπτονται.

Αυτή η διαδικασία βελτίωσης από γενιά σε γενιά μιμείται τη λειτουργία της φυσικής επιλογής, η οποία ευνοεί την επιβίωση των καλύτερων και καταδικάζει σε θάνατο όσους αδυνατούν να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις του περιβάλλοντος. Σε αυτή την περίπτωση όμως, πρόκειται για την τεχνητή επιλογή μιας μηχανής.
«Στο μεγαλύτερο πείραμα που έχουμε πραγματοποιήσει ως τώρα δημιουργήσαμε 500 ρομπότ» λέει στο Reuters o Φούμια Ίντα, επικεφαλής της μελέτης που δημοσιεύεται στην ανοιχτή επιθεώρηση PLoS ONE.
Ένα ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι το κίνητρο της ρομποτικής μητέρας να σχεδιάζει το ένα ρομποτάκι μετά το άλλο προέρχεται από ένα σύστημα «επιβράβευσης» που έχει εισαχθεί στον κώδικά του: «Προγραμματίσαμε στο ρομπότ συναρτήσεις που ορίζουν την επιβράβευση που θα λάβει το ρομπότ ανάλογα με τα σχέδια που κάνει […] Όσο μεγαλύτερη είναι η απόσταση που διανύει το ρομποτάκι, τόσο μεγαλύτερη είναι η επιβράβευση που λαμβάνει η μητέρα» εξηγεί ο Άντρε Ροσέντο της ερευνητικής ομάδας.
Στη δοκιμή με τα 500 ρομποτάκια, ορισμένα από τα σχέδια που δημιούργησε η μητέρα «θα ήταν πολύ δύσκολο να σχεδιαστούν από ανθρώπους».
Το πείραμα ήταν άκρως επιτυχημένο, αφού τα ρομποτάκια της τελευταίας γενιάς διήνυαν διπλάσια απόσταση στον ίδιο χρόνο σε σχέση με τους απογόνους της πρώτης γενιάς.
Παραμένει όμως σαφές αν αυτή η τεχνητή επιλογή θα είχε κάποιο τέρμα, ή αν θα συνεχιζόταν επ΄αόριστον όπως η εξέλιξη της ζωής στη Γη.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, η μελέτη θα μπορούσε να αξιοποιηθεί για τη βελτίωση των βιομηχανικών ρομπότ. Στο παράδειγμα μιας αυτοκινητοβιομηχανίας, κάμερες θα μπορούσαν να παρακολουθούν την ποιότητα κατασκευής κάθε αυτοκινήτου ώστε να αναγνωρίζονται οι πιο ικανοί μηχανικοί εργάτες.
Βαγγέλης Πρατικάκης
Newsroom ΔΟΛ